Podróżowanie stało się ostatnio łatwiejsze. Coraz więcej państw znosi obowiązek wizowy lub też ułatwia otrzymanie wizy na lotnisku lub lądowych przejściach granicznych. I chwała im za to.

Popularne stały się też wizy elektroniczne – łatwy, szybki i w sumie niezbyt kosztowny sposób. Ostatnio wprowadzone zostały między innymi przez:

AZJA:

Indie: https://indianvisaonline.gov.in/visa/index.html

Iran:  https://e_visa.mfa.ir/en/,

Kambodżę: https://www.evisa.gov.kh/

Myanmar: https://evisa.moip.gov.mm/

Oman: https://evisa.rop.gov.om/

Pakistan: https://visa.nadra.gov.pk/

Sri Lankę: http://www.eta.gov.lk/slvisa/  (obowiązek wizowy dla Polaków zawieszony)

Tadżykistan: https://www.visa.gov.tj/index.html

Turcję: https://www.evisa.gov.tr/pl/  (obecnie zniesione dla obywateli Polski)

Uzbekistan: https://e-visa.gov.uz/main (Obecnie Polacy nie potrzebują wiz do Uzbekistanu)

Wietnam: https://evisa.xuatnhapcanh.gov.vn/trang-chu-ttdt

Arabię Saudyjską: https://visa.visitsaudi.com/

AFRYKA:

Egipt: https://visa2egypt.gov.eg

Etiopię: https://www.evisa.gov.et/#/home

Gabon: https://evisa.dgdi.ga/

Ugandę: https://visas.immigration.go.ug/

Zambię: https://eservices.zambiaimmigration.gov.zm/#/home

UWAGA, UWAGA: Rosja zapowiedziała wprowadzenie wiz elektronicznych od 2021 roku! To świetna wiadomość! Oby się udało! Pożyjemy, zobaczymy! 🙂

Od lipca 2019 roku można wjeżdżać do Obwodu Kaliningradzkiego na podstawie bezpłatnej e-wizy, a od października 2019 roku również do Sankt Petersburga.

http://electronic-visa.kdmid.ru/index_en.html

Pierwsze kroki w dobrą stronę zostały zrobione, czekamy na wjazd na całe terytorium Rosji z wizą elektroniczną.

*

Ale nie zawsze było łatwo na granicach. Poniżej opisuję kilka przygód, które spotkały na przejściach granicznych mnie i inne osoby.

Granica bułgarsko-macedońska. Awaria sieci komputerowej. Bułgarscy pogranicznicy biorą nasze paszporty, wklepują personalia do komputera, zrzucają dane na pendriva z którym musimy iść do punktu kontroli celnej. Tam procedura powtarza się. Z nieszczęsnym pendrivem podchodzimy do macedońskiej straży granicznej, potem do celników.

Wreszcie odbywa się ostatni akt przekraczania granicy i pozbywamy się przechodniego gadżetu., który trafia w ręce turystów jadących w przeciwną stronę.

Granica malezyjsko-singapurska. Wszystko idzie gładko. Na koniec, już po singapurskiej stronie otrzymujemy małe karteczki o takiej mniej więcej treści: Witamy w Singapurze. Języki urzędowe takie i takie, populacja tyle i tyle itd., a na końcu dopisek: jednocześnie przypominamy, że za przemyt narkotyków grozi kara śmierci. Życzymy udanego pobytu.

Cóż, jaśniej nie można 🙂

Granica albańsko-czarnogórska. Albańscy pogranicznicy twierdzą, że musimy zapłacić 10 euro za auto. Protestujemy wiedząc, że to lipa i że żadne opłaty nie obowiązują. W końcu opuszczają do 1 euro. I nawet dali pokwitowanie z nazwiskiem kierowcy i kwotą, ale bez żadnych pieczątek czy podpisów. Ten dokument ma wartość kwitu z pralni.

Granica ukraińsko-rumuńska. Ukraińcy wręczają nam spore płachty deklaracji celnych, gdzie należy wpisać dane podróżujących, samochodu itd. oraz gotówkę we wszystkich posiadanych walutach, a także przewożone kosztowności, elektronikę, a nawet dzieła sztuki i… materiały radioaktywne, broń, amunicję i narkotyki. Serio.

Wpisujemy wszystko co mamy, ale ktoś przez nieuwagę nie wpisał banknotu 20 euro leżącego w schowku. Orzekają, że konfiskata.

Kłócimy się, że ta kwota nie przekracza dozwolonej ilości waluty przy przekraczaniu granicy. Informują nas, że właśnie weszło nowe prawo i co nie zostało wpisane do deklaracji – przepada. I oczywiście dostaniemy pokwitowanie.

Nie odpuszczamy, żądamy kontaktu z ambasadą (oczywiście to taka zagrywka obliczona na zbicie przeciwnika z pantałyku) i rozmowy z przełożonymi.

Powiecie, że pieniacze z nas, kręcimy aferę o głupie 20 euro zamiast dać i jechać dalej w spokoju. Ja mam inne zdanie – mnie niczego nikt nie dał za darmo, na każdy grosz muszę zapracować, więc nie widzę powodu, by nabijać kabzę nieuczciwym funkcjonariuszom albo komukolwiek innemu i przyczyniać się tym samym do dalszego skubania turystów.

Poszli do budki, udają że gdzieś dzwonią, w końcu wrócili, oddali pieniądze, pogrozili palcem, że ostatni raz i kazali jechać.

Granica polsko-ukraińska w Medyce. Tłumy „mrówek” kursujących w obie strony. Robimy zdjęcia objuczonych babuszek pooklejanych spirytusem w woreczkach foliowych i kartonami z fajkami. Nie podoba się to ukraińskiemu strażnikowi. Przegląda zdjęcia w aparacie i każe wykasować te – jego zdaniem – newralgiczne. Że niby granica to obiekt militarny.

„Mrówki” mają w paszportach banknoty po 5, 10 USD. Wręczają dokumenty ukraińskiej kontrolerce, a ta otwiera je w ten wyćwiczony sposób, że pieniądze spadają do otwartej szuflady wystającej z biurka. Pieczątka, żadnej kontroli i witamy na Ukrainie.

Dawne czasy na granicy bułgarsko-rumuńskiej. Wracamy autobusem rejsowym ze Stambułu.

W cenie biletu łapówki dla Rumunów i Bułgarów. Butla whisky i karton Marlboro na kontrolera i jazda. Kiedyś kursowały takie autobusy przemytnicze z dżinsem, ciuchami, skórą i Bóg wie czym jeszcze.

Gdyby celnicy chcieli skontrolować zawartość luków bagażowych to pewnie spędzilibyśmy z 10 godzin na granicy. Oczywiście przemytnicy zorientowali się, że jesteśmy jedynymi turystami na pokładzie i chcieli, abyśmy wzięli na siebie trochę ich bagażu, ale oczywiście odmówiliśmy. Za dużo słyszeliśmy o bałkańskim szlaku heroinowym.

Potem jeszcze „opłata ekologiczna” za przejechanie przez rów z substancją odkażającą (?) i polanie nią burt autobusu i możemy jechać.

Granica senegalsko-gambijska w Seleti. Gambijczycy próbują wmówić mi, że muszę zapłacić 70 euro jakiejś opłaty granicznej, ale stoję twardo przy swoim, więc po jakimś czasie odpuszczają. Opisałem to szczegółowo w relacji z Senegalu, którą znajdziecie tu: https://ziemiaobjechana.pl/senegal-gambia/

Granica tajlandzko-birmańska. Jesteśmy na jednodniowej wycieczce do Złotego Trójkąta busem z hotelu w Chiang Mai. Zapewniają, że bez problemu wjedziemy do Birmy, mimo że nie mamy wiz. I faktycznie. Zabierają nam paszporty, kserują i wręczają … kopie (!)

O dziwo zadziałało! Zarówno tajscy jak i birmańscy pogranicznicy machnęli ręką i tak znaleźliśmy się w Birmie. Z kserówkami…

Po krótkim, kilkugodzinnym pobycie w tym kraju w ten sam sposób wracamy do Tajlandii, gdzie oddają nam paszporty. A co by było gdyby nie oddali?

Na granicy można kupić paczkę Marlboro za… 1 zł. Kupujemy żeby przetestować. Nigdy więcej! Tego „smaku” nie da się zapomnieć 🙂

Opowieść zasłyszana nr 1. Kolega wybrał się do Kazachstanu, ale pech chciał, że pochorował się i trafił na kilka dni do szpitala. Nie dopełnił tym samym obowiązku meldunkowego. Akcja działa się kilka lat temu, gdy bardzo tego przestrzegali.

Nie pomogły tłumaczenia i dokumentacja potwierdzająca pobyt w szpitalu. Obecnie wystarczy zarejestrować się podczas przekraczania granicy, ale to w sumie nowy przepis. Cofnęli go z przejścia granicznego na lotnisku za brak rejestracji, zabrali paszport i za kilka dni musiał stawić się do sądu. Dostał jakąś grzywnę i dopiero gdy ją uiścił oddali paszport.

A samolot do Polski oczywiście odleciał bez niego. Musiał więc ponieść kolejne koszty tj. zakupu biletu z dnia na dzień, co jest o wiele droższe niż dokonanie rezerwacji z dużym wyprzedzeniem.

Opowieść zasłyszana nr 2. Granica polsko-ukraińska. Znajomi przekraczają ją autem. Traf chciał, że jakimś cudem znalazła się w schowku pamiątka z Serbii w postaci zapomnianej łuski karabinowej, znalezionej w jakimś przydrożnym bałkańskim rowie.

Alarm! Każą im zjechać na boczny pas i uważnie pilnują. Zarzut: przemyt amunicji. Rozkręcają auto w poszukiwaniu innych „niespodzianek”. Ze Lwowa przyjeżdża na sygnale Służba Bezpieczeństwa Ukrainy z ekipą pirotechników. Przesłuchania, prześwietlanie auta i inne takie procedury. W końcu nic nie znajdują, co oczywiste i pozwalają jechać.

A Wy jakie mieliście „przejścia na przejściach”?